به گزارش بستک نیوز، با شروع ماه رمضان، فضای عمومی بسیاری از شهرهای ایران تغییر می‌کند. اما این تغییر، فقط ظاهری یا در حد مناسک نیست؛ در بطن آن، تحولی تدریجی در خلق‌و‌خوی مردم شکل می‌گیرد. آنچه رمضان را از سایر مناسبت‌های مذهبی متمایز می‌کند، جمعی‌بودن تجربه آن و پیوند هم‌زمانی میان پرهیز شخصی و مسئولیت اجتماعی است.
در شهرهای جنوبی، از جمله در شهرستان‌هایی با بافت سنتی و مذهبی، این دگرگونی بیشتر احساس می‌شود. زمان‌بندی روزانه زندگی تغییر می‌کند؛ ساعت‌های کار کوتاه‌تر می‌شود، فضای بازار آرام‌تر می‌گردد، در روابط اجتماعی صبر و مدارا پررنگ‌تر می‌شود و حس همدلی با نیازمندان از یک حس فردی به یک جریان عمومی تبدیل می‌شود.
در بسیاری از مناطق، سفره‌های ساده افطار توسط خانواده‌ها، هیئت‌ها و مساجد پهن می‌شود و این سنت نه به‌خاطر نمایش، بلکه با نیت تقسیم روزی و تقویت حس برادری ادامه دارد. همین آیین‌های جمعی، بستری بی‌ادعا برای فضائل اخلاقی مثل ایثار، سخاوت، تواضع و بخشش فراهم می‌آورد.
روزه‌داری، اگرچه امری فردی‌ست، اما آثار اجتماعی آن، مشهود و قابل لمس است. کودکانی که نخستین بار طعم گرسنگی روزه را می‌چشند، در همان حال با مفهوم صبر آشنا می‌شوند. نوجوانانی که برای کمک به سفره‌های افطاری داوطلب می‌شوند، نخستین تجربه‌های مشارکت اجتماعی را لمس می‌کنند. کسبه‌ای که در ماه رمضان از سود خود می‌زنند یا اجناس افطاری را با تخفیف عرضه می‌کنند، وارد دایره‌ای از اخلاق حرفه‌ای می‌شوند که برگرفته از آموزه‌های دینی‌ست.
در عین حال، بسیاری از اختلافات خانوادگی یا سوءتفاهم‌های اجتماعی در فضای آرام این ماه، فرو می‌نشیند. دید و بازدیدها، مراسم‌های ختم قرآن، و حتی دعوت ساده به افطاری‌های خانگی، بهانه‌ای برای بازسازی رابطه‌های انسانی است.
در رمضان، دینداری به عادت تبدیل نمی‌شود، بلکه به تمرین روزانه‌ای برای بهتر بودن بدل می‌گردد. تمرینی که اثرش، اگرچه در ظواهر دیده نمی‌شود، اما در روح رفتارها و کیفیت روابط اجتماعی باقی می‌ماند.
انتهای پیام/
