جاده ای به ما نمی رسد

به گزارش پایگاه خبری بستک نیوز به نقل از روزنامه دریای اندیشه، همه چیز از نبود «جاده» شروع می شود؛ بی سواد ماندن کودکان، ازدواج دختران ۱۳- ۱۲ ساله، بیماری، محصور بودن در منطقه ای بدون هیچ ارتباطی و در نهایت محرومیت مطلق.

می خواهم از روستاهایی بگویم که آدمهایش جاده ای ندارند تا خود را به شهر برسانند. از اهالی که برای درمان و خرید خود ساعت ها در کوه و کمر در راه باشند. آدم هایی که هیچ امکاناتی در اختیار ندارند.کوهشاه با آن همه کوه‌ ها و تپه‌ های پی‌ در پی و عدم برخورداری راه مواصلاتی مناسب، بایستی بشاگرد دوم ایران نامید.

حضورمان در منطقه کوهشاه احمدی تازگی‌های خبری را به همراه داشت، پیش‌تر، از مشکلات این منطقه نوشته بودیم ،تماس های تلفنی با دهیاران و شوراهای محلی روستاهای مختلف اینمنطقه، تصوراتی را در اذهانمان ایجاد کرده بود اما این حضور ، متفاوت‌تر از تمام خیال بافی‌های ذهنی‌مان بود.

خودرویی که ما را از بندرعباس تا اولین روستای کوشاه جنوبی به نام“مازگرد” رساند، دیگر با ما همراه نخواهد بود، زیرا عدم برخورداری از راهمناسب روستایی در این منطقه، نیازمند یک خودرویی با استقامت بیشتر است. بنا بر این می بایست از راحتی سفر در پژو ۴۰۵ چشم ببندیم و با مزدادوکابین عازم جاده های پر پیچ و خم این منطقه شویم.

حاج عنایت الله راهنمای سفر ما

از منزل حاج عنایت الله میرزاده که میزبان جمعی از خبرنگاران استان نیز هستند آماده حرکت می‌شویم، حاج عنایت الله قرار است به عنوان راهنما مارا در این منطقه بکر و پر از ظرفیت های خدادادی همراهی کند.

مسیر اولیه‌مان از مازگرد به سوی روستای “احمد آباد”  تعیین می شود، هنوز ۵۰۰ متر از آغاز این مسیر نگذشته است که یک آن، تعادل ماشین کمیبرهم می خورد و ولو شدمان روی همدیگر کمی استرس با خنده را با ما همراهمی کند.

بخشی از جاده مازگرد به روستای احمد آباد آسفالت شده اما این آسفالت مربوط به ده ها سال گذشته است که  خاکی بودنش بهتر از آسفالت بودنشمی بود، زیرساخت‌های آسفالت این جاده سالیان درازی است که ترمیم نشدهو هر خودرویی که در این جاده روستایی رفت و آمد مستمر دارد زودتر ازموعدش فرسوده می شود.

بازدید اولیه را از آب انبار روستای احمدآباد قرار داده ایم که  در رنج نامه شماره بعد به آن می پردازیم، تا رسیدن به این محل کیلومترهایی را بایدبپیماییم، و بخشی از مسیر دیگر آسفالت نخواهد بود، این موضوع برای ماهم خوب است و هم بد، چرا که از آن آسفالت درب و داغان با چاله های پیدر پی رها خواهیم شد و به جاده های طبیعی و بکر منطقه وصل می شویم،از سویی دیگر وضع نامناسب جاده های خاکی سرعت زمان را از ما میگیرد، چرا که در بسیاری از مواصلات بایست با دنده یک تردد نمود.

برای حل مشکلات مردم باید گام برداریم

از حاج عنایت الله می پرسیم چگونه حوصله دارید برای رفع مشکلات مردم دراین مسیر هر روز تردد نمایید، در پاسخ می گوید اگر ما برای مردم این منطقه گامی بر نداریم آن وقت چه کسی می خواهد اقدامی موثر انجام دهد؟

با این سخنش چند دقیقه ای را در فکر فرو می روم و با خود هر لحظه تداعی می کنم اگر مسئولین استانی و حتی مسئولین کشور من جمله رئیس جمهورانقلابی مان به این دیار سفر کنند؛ تا چه مدت مشکل اصلی این منطقه کهبرخورداری از راه روستایی است، مرتفع می شود؟آیا انتظار چندین دهه مردمان این منطقه بالاخره محقق می شود یا خیر؟

از سویی دیگر نیز این مساله که مسئولین زیادی آمده اند و بازدید داشته اند اما اقدامی موثر را از آنها ندیده‌ایم ذهنم را بیشتر درگیر می کند، اماکارکردهای مسئولین دولت قبلی و کنونی را نمی توان یکسان دانست زیرا روحیه کاری دولت فعلی را مردم به خوبی درک کرده اند و امید در دل ملتدوچندان شده است.

lراه روستایی مطالبه مردم کوهشاه

پس از گذر از ناهمواری ها به روستای احمدآباد می رسیم، از مردم محلی درخواست می کنیم که از مشکلات روستایشان بگویند و اولین بیان به صورت واحد یک مساله است، راه روستایی.

انگار  همه چیز در راه مواصلاتی برایشان خلاصه می شود، از پیر و جوان همگی یکصدا مطالبه گر دسترسی به راه مناسب روستایی هستند، زیرا میدانند که اگر راه مواصلاتی درست شود همه امکانات دیگر نیز می توانند به میمنت راه مناسب فراهم آیند.

پس از بررسی مشکلات مردم این روستا مسیرمان را به سوی روستای بُن گُهُر ادامه می دهیم، اینجاست که باید بگوییم نسبت به راه روستای قبلی نبایستاین همه بد و بیراه می گفتیم زیرا بد تر از آن را در مسیر روستای بُن گُهُرتجربه کردیم.

بُن گُهُر را بی شک بایست یکی از ظرفیت های منحصر به فرد منطقه کوهشاه عنوان کرد، چرا که بزرگترین معدن کرومیت منطقه کوهشاه جنوبی را در دلخود جای داده است و بستر زندگی مردم این روستا پر از زیبایی هایخداوندی است.

برای شناخت بهتر هر منطقه ای نیازمند یک فرد محلی هم هستیم که پس از پیمودن کیلومترها به روستای بُن گُهُر می رسیم و حضورمان در منزل احمدحیدری رئیس شورای اسلامی این روستا خالی از فایده نیست.

پس از خوردن یک چای معطر لبسوز و همچنین قرمه سبزی منحصر به فردی که تدارک دیده بودند به اتفاق اعضای شورای اسلامی این روستا بازدیدی راانجام می دهیم، در طول این بازدید اطلاعاتی را نیز از این روستا کسب مینماییم، بُن گُهُر با دارا بودن ۶۰ خانوار و جمعیت ساکن ۲۱۰ نفری در ۲۷کیلومتری مازگرد واقع شده است.

شغل مردم این منطقه دامداری بوده و مردم محلی باغچه های کوچکی از انواع میوه های گرمسیری و سردسیری را کشت کرده اند، نقطه قابل توجهاینجاست که در گرمسیری بودن استان هرمزگان منطقه ای به اسم کوهشاهوجود دارد که با توجه به شرایط اقلیمی خارق العاده، تمام میوه هایسردسیری و گرمسیری را می توان با چشم مشاهده نمود.

دانش آموزان بٌن گٌهٌر از عدم دسترسی به راه مناسب کلافه اند

حیدری از مشقت های مردم روستای بُن گُهُر سخن می گوید، به گفته وی این روستا قریب به ۳۴ دانش آموز دارد که به دلیل عدم وجود مدرسه بایست دراین راه نامناسب روستایی کیلومترها را طی کنند تا در روستاهای احمدآباد ومازگرد به تحصیل خود ادامه دهند.به گفته رئیس شورای اسلامی روستای بُنگُهُر مردم این روستا به دلیل شرایط نامناسب دسترسی به راه روستایی نتوانسته اند تحصیلات عالیه ای داشته باشند و اکثر جوانان روستا ترک تحصیل کرده اند.

حضور بهره برداران معادن نیز راه مواصلاتی را بهبود نبخشید

حیدری با اشاره به اینکه بزرگترین معدن کرومیت منطقه کوهشاه جنوبی در روستایشان واقع شده است از عدم توجه به مسئولیت های اجتماعی صنایع وبهره برداران فعال در این منطقه ابراز گلایه کرد.

به گفته وی مردم این روستا حتی از وجود چنین سرمایه هایی نیز نمی توانند منتفع شوند و هر کسی که به این منطقه پای می گذارد فقط منافع خودش رامی بیند.

مردم خوش قلب بُن گُهُر نیز مشقت های زیادی را تحمل می کنند اما آنها نیز همانند ساکنین احمد آباد یک چیز را مطابه می کنند و آن هم دسترسی به راهروستایی مناسب است.

احمد میرحسینی یکی از ساکنین روستای بُن گُهُر که مسئولیت ایاب و ذهاب دانش آموزان روستا را برعهده گرفته است در گفت و گو با خبرنگاران حاضراز این تصمیم جهادی سخن می گوید.

به گفته احمد دانش آموزان دختر این روستا که در مقطع متوسطه درس می خوانند را هر روز با طی کردن ۲۷ کیلومتر به روستای مازگرد می رسانم ومشکلات راه که اصلا اسم راه هم نمی توان روی آن نامید ما را دچار زیانهای متعددی نموده است.

به گفته این فرد جهادی روستای بُن گُهُر ماهی یک جفت حلقه لاستیک برای خودروی خود بایست خریداری کند که این استهلاک بالا به دلیل عدمبرخوداری از راه مناسب روستایی است.

اگر با چشم خود شرایط مسیر را ندیده بودیم شاید این بیان عضو روستای بُن گُهُر را کمی تملق عنوان می کردیم اما حقیقت را گفته است.

احمد هم همانند تمام مردم منطقه از مسئولین درخواست دارد که مسیر مواصلاتی کوهشاه هر چه سریع تر مرتفع شود تا علاوه بر فرسودگیخودروهایشان از فرسودگی انسان های منطقه نیز کاسته شود.

گفتنی است دهستان کوهشاه به مرکزیت روستای پور احمدی در شمال استان هرمزگان واقع شده است.

مشکلات منطقه کوهشاه ادامه دارد که در رنج نامه ای دیگر باز هم خواهیم نوشت.

انتهای پیام / ش.ز